Zaczęło się skromnie od założenia w stolicy polskich Tatr - Zakopanem - sekcji narciarskiej TS Wisła. Był rok 1926. Sukces organizacyjny i sportowy zakopiańskiej Wisły owocował w następnych latach powstawaniem szeregu oddziałów sekcji w Nowym Targu, Poroninie, Bukowinie Tatrzańskiej i Szczawnicy. Co zrozumiałe, oddziały te skupiały się głównie w uprawianiu sportów zimowych. Cieszyły się zresztą sporą autonomią w ramach TS Wisła i posiadały nawet w latach trzydziestych własne drużyny piłkarskie. Ilość uprawiających sporty na Podhalu Wiślaków rychło przebiła konkurencyjne związki i organizacje sportowe. Za tą ilością rychło przyszła i jakość liczona w medalach na imprezach sportowych najwyższej rangi.

Udany eksperyment skłonił włodarzy Wisły do jego powtórzenia - tym razem w bezpośredniej bliskości Krakowa. Wymagało to oczywiście sporego nakładu sił i środków, także tych finansowych. Nic dziwnego, że aktywność wiślacka na tym polu nasiliła się dopiero po zakończeniu „wielkiego kryzysu gospodarczego”, w drugiej połowie lat trzydziestych. Był to jeden z głównych celów działalności Wisły w okresie międzywojennym. Na pytanie o program i zamierzenia Wisły na przyszłość Adam Obrubański z okazji 30-lecia klubu odpowiedział wprost: "Przedewszystkiem rozszerzenie ram "Wisły". Tworzenie oddziałów w gminach podmiejskich i zabezpieczanie sobie przez to dopływu narybku. W ten sposób opiekujemy się też młodzieżą podmiejską, spełniamy funkcje już nie tylko sportowe, ale społeczne". Program był ambitny. Co ważniejsze, okazał się jak najbardziej realny. TS Wisła, choć do majętnych nie należało, roztaczało systematycznie opiekę nad młodymi chłopcami z podkrakowskich miejscowości.

Po latach wspominał szatny Wisły Andrzej Boligłowa, jak to zwracali się do niego po sportowy sprzęt "chłopcy z Zabierzowa, Rząski, Mogiły. W owych wsiach podkrakowskich bowiem założyła Wisła swoje oddziały, użyczając młodzieży wiejskiej pomocy materialnej i pełnego poparcie. Wisła wyraziła zgodę, by te wiejskie organizacje sportowe, stanowiące zalążki przyszłych LZS-ów przyjęły nazwę i jej barwy – czerwoną z białą gwiazdą". Jak wyglądała ta rekrutacja wiślackich adeptów wiemy na przykładzie TS Wisła w Rząsce. Nasz klub systematycznie organizował "Dni propagandy sportu na wsi" – jak informowały rozlepiane w podkrakowskich miejscowościach plakaty. Oddział Wisły w Rząsce na przykład od "26 kwietnia do 8 maja 1937" informował zainteresowaną sportem młodzież, że "w tym czasie, ci którzy zgłoszą przystąpienie do TS „Wisła” w Rząsce będą zwolnieni od wszelkich opłat na rzecz Oddziału", a "specjalny instruktor z Krakowa będzie szkolił młodych. Każdy wstępujący otrzyma odpowiednie wyekwipowanie sportowe bezpłatnie. – Rozgrywki mistrzowskie i dla juniorów zapewnione". Nie były to czcze słowa, a rozwój podkrakowskich Wiseł był imponujący. Dość powiedzieć, że w 1939 r. w klasie B (grupa krakowska) grały 3 Wisły: Wisła Bieżanów, Wisła Rząska, Wisła Zabierzów, a w klasie C (grupa krakowska) kolejne 3: Wisła Bielany, Wisła Mogiła, Wisła Przegorzały